Dostê min yê  Êzdî û ezîz,  di nêrîn û pêşniyariya xwe ya li ser vê hevok û vî wêneyê min weha dibêje:

„Roj baş birayê min ê hêja Kemal.

Hûn rast dibêjin, hewl didin ciwanên me yên mezin li vir li gorî îdeolojiya xwe bi kar bînin. lê belê mafê wan ê herî xwezayî ye ku ciwanên êzdî di nava xwe de girêdanan deynin. Divê xewnek be ku em bi ciwanên xwe yên ciwan, xwende û xwendewar re, ku dê me biparêzin, bi ciwanên Demokrat ên Elman re, Êzdiyan li gorî baweriya Êzdayetiyê bînin ba hev û li parêzgehan herêma Êzidxanê ava bikin. ku êzîdî neqedin.

Binêrin, di sala 1946an de cihûyên Awusturya bi Ewropiyan re civînek li dar xistin û daxwaza avakirina welatê xwe kirin û bi yekdengî qebûl kirin ku vegerin û li Îsraîlê dewletek ava bikin û bi 500.000 hezar kesî Îsraîl ji nû ve ava kirin.  Îro nifûsa Îsraîlî derdora 12 milyon e û hemû cîhana erebî û îslamî dijêre, divê karê me di vî warî de be, yan jî bi dawî bibe, em li Tirkiyê bi çend gundan bijîn dê dawiya me be. Niha em ê mehkûmî helandinê bin, ji ber ku bi vê baweriya hindikayî ne keçek dikare biçe xwendina bilind û ne jî jin dikare biçe Êlih, Beşîrî, Mardîne û Wêranşarê û bê qeza biçe malê.

Binêr Kemal can, ew ê di nav çend rojan, çend mehan de wê Tirkiye û Ermenîstanê, li Awusturyayê werin ba hev, ev dîaspora , siyaset û diblomasî ye. Di serdema me de dewletek piçûk û dewletparêzek nû ava dibe, ku rêya  ji bo parvekirina cîhana sêyemîn vedibe.

Hêvî dikim şaş neyê fahmkirin, ne ku dibêjim bila dewleteke me Êzdîya cûde bêye avakirin, lê herî kêm divê em di herêma xwe de xweser bijîn .

Gelek silav û rêz !“