Payîzê! Di van rojên te de

Beriya Mêrdînê,

Di nav toz, ecac û tirabêlkê de xuya dike..

Deşta Hesinan,

Bi keriyên koçerên Mîran hatiye dagirtin..

Ebe û şalikên xelkên Deşta Xelef Axa,

Li ber ba dilîzin û li hev digerin..

Û her roj, em di govenda şehîdekî,

Du şehîdan de dîlanê digerînin..

Erê Payîzê, em li hêviya te ne ku tu,

Payîzxêrê bi ser me de bibarîne..!

Min digot; tu nîvbihareke,

Di rojên te de, wê payîzxêr bibare..

Wê koçer ji zozanan berê xwe bidin gerimyanan..

Wê qaz û quling li warê xwe vegerin û

Welatiyên bê cih û war, bi war bibin..

Min nizanîbû ku wê,

Kerwanê mişextî û zîvariyên welatê min

Roj bi roj pirtir bibin,

Evîndar, bê yar bimînin û

Virok û keysebaz bi yar bibin..

Erê, ji min werê tu Payîzxêreke..

Ha ho payîzê, va tu cardî hat!

Hêjî hejmara jin û keçan

Di kolanên bajarê min de

Zêdetir dibin..

Dêmê biyaniyan ji yê beyaniyan

Pirtir dibin..

Destê evîndar û yaran, bêtir ji hev qut dibin..

Toz û ecacokên te yên xapînok gurtir dibin..

Û Çavên me li hêviya payîzxêra te,

Qerimîn, qerimîn..

Belê Payîzê!

Em li hêviya payîzxêra te ne..

Baranê bi ser me de bibarîne.