Ya me ji wê dipa ev bû, sihet xweş…
Ez îroj beşdarî Komxebata kongreya PAKê bûm. Ji despêka derbasbûna hundirê Otêla Lîlûzê de birêkûpêkiya cidiyeta civînê xwe dida nîşandan. Kontroleke baş û bêyî mirovî aciz bike, pêşwaziyeke rûgeş û cilên kurdî, alaya Kurdistanê radipelikî rûyê merivî. Li beriya salona civînê milet ketibûn dorê, min meraq kir bê çi dor e? Dora wergirtina kartên ”Mêvan” û ”Nûner”an bû. Min ne xwe nûner û ne jî mêvan hesiband û yek jî ji wan hilnebijart. Wazîferadî ji min pirsî bê ez çi me, min jî got, ”Ez ne tiştek im” û bi min re mizicî. Belkî jî li ba xwe got, ji xwe tîpa te ne ya mirovên normal e, lê ciwanmêrî asê nekir û ez derbas kirim. Helbet gelek kesên wazîfedar ez nas dikirim, loma deng nekir, yanî min jî piçekî anarşîstî kir û wan jî xweş dît.
Salona kongreyê bi reng û motîfên kurdî xemilî bû. Tiştekî ku mirov aciz bike, sloganên zêde û tîtirmok-mîtirmok tune bûn. Salon mişt bû. Eleqeyeke baş hebû. Herkes ji dil bû, nizanim belkî jî bi min weha dihat; ji ber ku demek dirêj e naçim civînên weha.
Vekirina civînê bi rêzgirtina ji bo şehîdên Kurdistanê û marşa Ey Raqîb dest pê kir. Mala xwedê ava be ku vê carê hemû marşa Ey Raqîb nehat xwendin. Min bi caran ev rexne kiriye û nîhayet dengê me çû PAKiyan. Du qita bes e!
Ya herî girîg zimanê civînê xerû bi kurdî bû. Qet tirkî tune bû. Ne di rêvebiriya dîwanê de û ne jî di axaftinên beşdaran de herfek jî bi tirkî tune bû. Qxx xweş.
A ev e, ya ku bi salan e em dikin haho û gazî. Mû bi zimanê me ve hat, lê me bi partiyên kurdan neda fêmkirin ku divê nuxteya me ya destpêkê bi kurdî be û ya dawî jî dîsa bi kurdî be. Mala Xwedayî hezar carî ava be, kurmancî, zazakî û soranî hebû, lê tirkî tune bû.
PAKê bi vê helwesta xwe tiştekî nuh kir û hêviya min ew e ku ev ji bo hemû pertiyên kurdîstanî bibe nimûneyekê, bibe ciyê hesûdiyê, bibe reqabetekê. Bawer bikin ku ji tirkan, ji ereban û farisan re lazim be, ew ê pereyan lê bide û ji xwe re wergrîne zimanê xwe.
Atmosfere civînê gelekî baş bû. Axaftina serokê PAKê Mistefa Ozçelîkî wek manîfestoya dema pêş ya ji bo xebata PAKê bû. Têra xwe têr, tije û ya herî girîng jî zelal bû. Bêçiv û dûv bû. Mimkun e ew dû re vê axaftinê belav bikin û hûn bixwnin, lê ji bo herçar perçeyan jî mesaja wî ew bû ku kurd yekrêzî û hevkariyê bi hev re bikin û li deskeftiyên perçeyên din xwedî derkevin. Ji bo PKKyê jî pir bi eşkereyî bangên wî hebûn û herweha ji bo Hikûmeta Herêma Kurdistanê jî. Bi kinayî, axaftineke baş bû.
Axaftin ne zêde û ne jî dirêj bûn. Ev jî tiştekî pozîtîv bû. Tiştekî din ku bala min kişand, têra xwe xort, keç û jin hebûn; heta zarok jî hebûn. Ahmed Kurdî rengekî xweş da civînê. Teva wî temanê xwe (90 salî) bi enerjiya xortekî 14 salî bû. Û helbet Sebehedîn Xoce bi deng û ûda xwe bîhna me firah kir.
Bi kurt û kurmancî, îroj ji Komxebata kongreya PAKê ez bi kêfxweş vegeriyam malê û vê gavê bi hevaltiya qedehek şetaba sor re dawiyê li nivîsa xwe tînim.
Sipas ji bo vê helwesta te PAK...
07-05-2017
Diyarbekir