Nuri Aldur      

Kesekî dor 75 – 80 salî, zeîf û dirêj, șîyar û sosyal xwîyadike. Her dem kamera wî di sûkra wî de ye, lê ew li çûkên ku li ser darana di meyzênê, li teyrikên ku difirin tamașa dike û ew her amadaye ku kamerayê ji sukra xwe derxê û sûretan bigrêye û wa dîyara ku armanca wî/hedefa wî ku planên xwe takîp dike- û karê xwe (weke fotograf) bikêye.

Lê her balkêșe ku ew di heman demêde dixwazê sosyal jî be/civakî jî be û dîyalogeke nerm û sivik û sohbeteke kin û xweșik jî bimeșênê ye. Bê goman ew jî dibîne/dizanê ku ez jî xwedî wan sifatanim ku atmosfera dîyalogê û sohbetê hêsantir dibe û proses bê formalîte aktîve dibe –mîna qanûna li xweza/tabîatê û bi spontanîtêt anjî otomotîkî dikevê dewra xwe û cih û kêlî dibê awakî vekirî, însanî, hevaltî û dostanî.

Hevdîtin û hevaltîyame(min û fotograf) tesadûfîye, anjî bi gotinekedin em her carî ku em hevdû dibînin em/liqayî hev dibin û eve bûyîye weke norm – em hingî lev disekinin û ji der û dor qal dikin û li ser babetên ne plankirî/ne xwe amadekirî di axivin û gelek caran bi ken û xweșî jev di veqetihin. Di dîyalogeke/sohbeteke me yî ser pîyan de wî weha got: ”ew trêmbêlên/kemyonên KONSUM ku suretên șînayî, av,  gîya, çêlek û golikan û tabîateke xweșik li ser wana; ewan sûretan min kișandine. Yanî ezim fotografê wan manzarayan….”. Helbet min bi ”Bravo ye kê” ew pîrozkir û got ku ewan manzaran min dîtine/têne bîramin û her bijî ku tu kar û xebatên wilo bi kalîte dikê ye. Ewî jî spasdarîyek damin û got ku ne tenê ewan manzarayan yên wî ye; wî gelek caran suretên xwe jibo bîro- û fîrmayên din jî rêkirine/rêdike û baș jî pere qezenç dike.

Carekedin jî dema ku me hev dît û wî famkir ku ez bi çi karî ve meșgûlim, qala nevîyekî xwe yî ku dîagnosa ADHD heye kir û bi awakî sivik/îndîrekt rexnegeri li civakê dikir ku ewan zarokan û dê û bavên wan arîkarîya ku pêwîste nagirin û eve jî jîyana van zarokan û dê û bavên wan hinek zahmettir dikêye.

Ha tam di vê demê de wî dît ku du teyrik/çûk li ser dareke pevre șerdikin anjî belkî jî  pevre di leyistin;  kamera xwe zû amadekir, sohbeta me qûtbû û wî manzaran van çûkan bi denge wan va dokûmentkir û bi beșișîkirineke/rûkenîke serkeftî kamera xwe asê kir û me xatir jev xwest.                                                                                 

Dema min ji malbatêre qala vî fotografî û hevaltîyame kir, keçamin Stran weha got: ”wawwww baba tu kesên meșhûr dinasê.”. Analîza Srtran bo meșhûrbûnê vî camêrî, bawerim ewe ku ewan sûretên li ser kemyonên Konsumê ji kamera wî ne.